Πλατεία Ομονοίας - από Άναυδος

Πλατεία Ομονοίας;

Α! την “πλατεία Τιράνων” λες, έτσι δεν την λένε όλοι τώρα;
Είχα ξεχάσει το “Ομονοίας”.

Αρχικά είχε το περίφημο σιντριβάνι, το βλέπουμε ακόμη στις ασπρόμαυρες ταινίες.

Ήταν αντίστοιχο σε κουλτούρα στην Αθήνα, με την “φοντάνα ντι τρέβι” της Ρώμης.
Όχι αισθητικά αλλά σημειολογικά.

Μπάνια αλλοφρόνων οπαδών (ομάδων, κομμάτων) μέσα,
ή θερμόπληκτων αλαλιασμένων τον Αύγουστο,
ή χαρωπών επιτυχόντων στα ΑΕΙ.

Βάλε και κάτι γυμνές ολοφυρόμενες, και εμβαπτιζόμενες, τουρίστριες.
Τις οποίες κυνηγούσαν τα όργανα της τάξης με σακάκι και γραβάτα.

Φόντο σε χαμογελαστές φωτο περιφερομένων στην Αθήνα. Σημείο ραντεβού φίλων ερχομένων από διαφορετικά μέρη της Αθήνας. Κλπ κλπ.

.
Στην συνέχεια, προς γενική απογοήτευση, στην θέση του σιντριβανιού φτιάχτηκε ο τζαμιο-γυάλινος «Δρομέας».

Η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι τότε τι σκατά τους ήρθε και χάλασαν το σιντριβάνι.
Δεν έβρισκαν κάτι άλλο πρόχειρο για εργολαβία, και ήθελαν να «φάνε» από την κατασκευή «τέχνης»;
Τους έπιασε πρώιμος, τότε, οικολογικός πόνος για το νερό;
Δεν ξέρω, δεν θυμάμαι, μπορεί να μας διαφωτίσει κάποιος από εσάς.

Ο τζαμιο-γυάλινος «Δρομέας», λοιπόν.
Καλλιτεχνικά πολύ καλό έργο, αλλά «λίγο» για αυτό το κεντρικό σημείο. Υπήρξαν αρκετές αντιδράσεις τότε.

Λίγο μετά την τοποθέτηση του Δρομέα, δεν θυμάμαι τι, άρχισαν κάτι έργα στην πλατεία και τον μετέφεραν «προσωρινά» απέναντι από το Χίλτον, όπου φυσικά (σύνηθες στην χώρα μας) βρίσκεται ακόμη.

Στην συνέχεια και με αφορμή τα έργα του Μετρό έκλεισε η πλατεία για χρόνια.

Με τα πολλά αποκαλύφθηκε, στο κοινό μια μέρα, το πετραχήλι του λογαριασμού με τα έξοδα που γίνονταν πίσω από τα παραβάν και τις λαμαρίνες.
Τόσο καιρό για την πλατεία (ρε γαμώτο).

Μαζί με το ρολό του λογαριασμού έγιναν και τα αποκαλυπτήρια της πλατείας.

Τρέξαμε όλοι να θαυμάσουμε με δέος.
Τόσα λεφτά, θα τρώγαμε τα μούτρα μας στα μάρμαρα από τις γλίστρες το δίχως άλλο, είπαμε.
Παίρνοντας την στροφή, πεζοί, στην τελευταία γωνία προ της πλατείας μείναμε… ενεοί (νεοελληνιστί: μείναμε λαλάκες).

Μια ερημική πλατφόρμα από γυμνό (και άβαφτο) μπετόν, στην μέση της Αθήνας.

Οι πρώτοι, τότε, Αλβανοί μετανάστες που περιφέρονταν στο κέντρο,
χωρίς να ξέρουν τι είναι αυτό το πράγμα που εμφανίστηκε εκεί,
ήδη είχαν πάρει θέση ανακλιντικής (από το «ανάκλιντρο») αποχαύνωσης στους πάγκους του μπετόν,
και μας κοιτούσαν τεμπέλικα με απορία τύπου “what’s up doc?”.

Τα παρακάτω,
με τα ποτιζόμενα έλατα σε γλάστρες, και τις φαεινές εξαγγελίες της μετέπειτα Δημάρχου Μπακογιάνη,
απλά προσέθεσαν στην πικραμένη θυμηδία των κατοίκων.

Παρέμεινε τόπος συνάντησης, ουχί ζευγαρακίων, πλέον, ουχί σημείο χαλαρών ραντεβού, αλλά… τα παρακάτω τα ξέρετε.

Τάδε έφη Άναυδος.
_______________
Παρεμπιπτόντως, ρίξτε πάλι, μια γρήγορη ματιά,
από την πρώτη φωτογραφία μέχρι την τελευταία.
Και αντιληφθείτε την διαβολικά σταδιακή επιδείνωση της πλατείας.

Δεν σας θυμίζει την αντίστοιχη πορεία της πολιτικής, αλλά και της κοινωνίας, στην χώρα μας;

▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀