Simone LE BARON
Γλωσσολόγος – Καθηγήτρια της γαλλικής γλώσσας
Διπλωματούχος της Alliance Française de Paris
http://simone-le-baron.blogspot.com/
Παραμονή του Πάσχα 2011, θα ήθελα να ξαναδώσω ελπίδα στον ελληνικό λαό, σε εσάς αγαπητοί μου φίλοι που χρωστώ τα πάντα. Γιατί με σας «γύρισα τη σελίδα» της δικτατορίας το 1974, όταν ήμουν μόλις 21 ετών. Εσείς μου μάθατε τη χαρά της ζωής, τη φιλία, τη φιλοξενία, την αλληλεγγύη, το σεβασμό, το φιλότιμο. Εσείς μου ανοίξατε την αγκαλιά σας χωρίς να με γνωρίζετε και μου δώσατε την πιο ζεστή θέση στην ελληνική οικογένεια, τη στιγμή που oι δικοί μου με είχαν διώξει. Εσείς μου ανοίξατε τα σπίτια σας, μοιραστήκατε μαζί μου τα γεύματά σας, από τον πιο φτωχό μέχρι τον πιο πλούσιο. Εσείς ποτέ δεν με αφήσατε να πληρώσω το παραμικρό, λέγοντάς μου λόγια που ακούγονται σαν στίχοι από παλιό τραγούδι: «θα πληρώσεις όταν θα έρθουμε στη πατρίδα σου». Θυμάμαι τον μπάρμπα Λουκά στη σκιά της κληματαριάς μπροστά στην καλύβα του: «λίγο ψωμί, λίγο κρασί, λίγες ελιές και αγάπη φτάνουν να είμαι ευτυχισμένος» –που μου θυμίζει πάντα τον Σταύρο Ξαρχάκο στο τραγούδι «Bάλε κι άλλη αγάπη στο τραπέζι». Σε μένα την άθρησκη ανοίξατε την εκκλησία σας μέσω ενός ηλικιωμένου ιερέα που μου είπε μια φορά: «κορίτσι μου, η θρησκεία μας είναι πρώτα απ’ όλα ‘φιλοσοφία’ και είναι για όλους τους ανθρώπους».
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον περίφημο μαθητή μου, τον Μάνο Κατράκη ο οποίος στην ηλικία 70 ετών αποφάσισε να μάθει τα αγγλικά –στη σκιά του θεάτρου του στη στοά Broadway– και που μάλλον του φαινόταν αστείο να έχει καθηγήτρια αγγλικών μια νεαρή Γαλλίδα… Ποτέ δεν έμαθε τα αγγλικά, αλλά οι ιστορίες που μου διηγούνταν παραμένουν για μένα ιστορίες ζωής. ανεξίτηλες. Κι ο Γιώργος Μαρίνος, υπήρξε και αυτός μαθητής μου στα αγγλικά. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τι θυμάται σήμερα από τη γλώσσα του Σαίξπηρ, αλλά τα θεάματα του στη Μέδουσα παραμένουν για μένα μοναδικά μαθήματα χιούμορ και ευφυΐας. Θυμάμαι και τα μαθήματα ζωής γεμάτα αξιοπρέπεια, ταπεινότητα και γενναιότητα που πήρα από τον Μίμη, πρώην δήμαρχο του Βύρωνα με τον οποίο τραγουδάγαμε παλιά λαϊκά μέχρι το ξημέρωμα σε κάποια ταβέρνα τις Κηφισιάς, ο οποίος είχε γνωρίσει την κόλαση της Μακρονήσου...
Θυμάμαι και τις μπάμιες που στέγνωναν στον ήλιο στα Μουδανιά της Χαλκιδικής – στη Βρετάνη όπου γεννήθηκα, δεν έχουν ιδέα τι είναι οι μπάμιες. Και τον τραχανά στο νησάκι Τρίκερι έξω από το Βόλο, την κακαβιά στην Αλόννησο, και τα τσουρέκια της Αλίκης της Κρητικιάς για το Πάσχα, όλες αυτές οι στιγμές είναι στάλες ιστορίας που κυλάνε στο αίμα σας. Είναι ο θησαυρός σας...
Πριν λίγες μέρες έλαβα αυτό το γράμμα από την Αριστέα, Ελληνίδα παντρεμένη με Γάλλο και που ζει πλέον στην Γαλλία: «Σας θαυμάζω Σιμόν! Η αγάπη σας και η σταθερή ενασχόληση σας με τον πολιτισμό της γενέτειρας –πατρίδα της καρδιάς μου πλέον μόνο, με συγκινεί αφάνταστα. Θα ήθελα να έχω έστω το ένα δέκατο από το πάθος και την αγάπη που δείχνετε να έχετε για τη χώρα όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα. Ντρέπομαι που δεν έχω πλέον παρά αισθήματα λύπης για τον τόπο μου και θαυμάζω την αγάπη και το πάθος που φαίνεται να σας κατέχει σε ότι έχει να κάνει με την ίδια την πατρίδα μου. Δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσα να σας πω από ένα μεγάλο και συνάμα τόσο μικρό… Ευχαριστώ σας. Για την αγάπη σας, για το πάθος σας, για την λατρεία που δείχνεται σ αυτή τη μικρή χώρα που θέλησε να ζήσει αιώνες τώρα μέσα και από την ματαιοδοξία της. Με συγκινείτε Σιμόν και με κάνετε να ντρέπομαι που εγώ δεν έχω μέσα μου πια συναισθήματα αγάπης για την πατρίδα μου. Η Ελλάδα όπου και αν πάω… με πληγώνει! Σας ευχαριστώ».
Κι εγώ συγκινημένη της απάντησα: «Η συγκίνηση σου δείχνει ότι είσαι ακόμα πιο Ελληνίδα από τους Έλληνες που ζουν στην Ελλάδα. Ποτέ μια Γαλλίδα που θα γνώριζε κάποιος τυχαία στο blog μιας Ελληνίδας που έχει μεγάλη αγάπη για την Γαλλία όπως έχω εγώ για την Ελλάδα δεν θα έκανε αυτή τη χειρονομία. Με συγκίνησες κι εσύ. Και καταλαβαίνω ότι παρ’ όλο που είσαι τόσο ευτυχισμένη στη ζωή που διάλεξες στον τόπο που εγώ γεννήθηκα, νιώθω μια δυστυχία μες την ψυχή σου, διότι λες ότι ντρέπεσαι που δεν αισθάνεσαι πλέον το πατριωτικό αίσθημα αλλά είναι φανερό ότι έχεις μια βαθιά ελληνική συναίσθηση. Αλλιώς δεν θα μου έγραφες αυτό το γράμμα. Η λύπη σου θα περάσει. Δυστυχώς οι πολιτικοί της κομματοκρατίας προσπάθησαν να καταστρέψουν ένα πολιτισμό αιωνόβιο, και μπορούμε να πούμε ότι σχεδόν πετύχανε. Μέχρι που θα πάει όμως; Θα σταματήσει μια μέρα αφού, οι ίδιοι καταστρέφονται κατά αυτόν το τρόπο. Η αγάπη μου δεν είναι για την Ελλάδα αλλά για τον ελληνικό λαό, για ανθρώπους σαν και σένα που μ’ έκαναν τον άνθρωπο που είμαι σήμερα, μια μητέρα αφοσιωμένη, μια καλή φίλη για τους φίλους μου, μια απλή γυναίκα που προσπαθεί να κρατήσει την αξιοπρέπειά της μέσα σ’ αυτή την κόλαση. Την πατρίδα σου την έχεις μέσα σου για πάντα, αρκεί να το ξέρεις ή να σου το λένε».
Ο καθηγητής πολιτικής επιστήμης, πρώην πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου Γιώργος Κοντογιώργης στο τελευταίο βιβλίο του «Περί έθνους και ελληνικής συνέχειας» (εκδ. Ιανός, «μικρές εκδόσεις», 2011) μας εξηγεί τη συνέχεια της ιστορίας σας, του λαού σας «στηριγμένη» σ’ ένα παραδοσιακό υπόβαθρο, έναν ισχυρό, διαχρονικό πολιτισμό. Δεν σταμάτησε ποτέ ο ίδιος από το πρώτο του βιβλίο το 1978 γραμμένο στα γαλλικά να δημιουργεί μια συνέχεια στο έργο του ακολουθώντας το παράδειγμα του λαού του, με επιμονή, ως πολίτης αυτού του εξαιρετικού λαού, μοναδικού στον κόσμο. Να μην αφήσετε ποτέ τους άλλους να γράψουν την ιστορία σας, αντί για εσάς, μαζί του πρέπει να την συνεχίζετε, είναι μια απλή ιστορία ποίησης, μουσικής, αγάπης μεταξύ ανθρώπων που συνυπάρχουν αρμονικά, Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ.
Καλή Ανάσταση
Simone Le Baron
________________________
Η επιστολή αναρτήθηκε από αρκετά ιστολόγια. Αναδημοσιεύσαμε από: Ου παντός πλείν ες Πόντον, μια και η ίδια προτείνει αυτή την ανάρτηση στο δικό της ιστολόγιο Simone LE BARON
Ο αρχικός πόστερ προλόγισε το κείμενο ως εξής:
"Με ιδιαίτερη χαρά, δημοσιεύω το κείμενο της μεγάλης Ελληνίδας (εκ Γάλλων), φίλης κυρίας Simone LE BARON. Αν η ελίτ μας είχε ένα μικρό, έστω, ποσοστό της αγάπης της για την Ελλάδα και τους Έλληνες, η τύχη μας θα ήταν διαφορετική.."
▼ 19 σχόλια στο
Να είστε καλά κυρία. Ευχαριστούμε.
Σπουδαία ανάρτηση. Δεν επαναναρτώ αλλά στο δικό μου μα βάζω link γιά εδώ & σχολιάζω. Επειδή μακάρι να είχαμε τη Σιμον Λε Μπαρόν Πρόεδρο Δημοκρατίας.
Τελικά οι γυναίκες θα μας σώσουνε.
Πολύ ωραίο κείμενο, αρκετά ωραιοποιημένο όμως και από μία οπτική γωνία ενός ανθρώπου που το βλέπει πολύ ρομαντικά το θέμα. Η πραγματικότητα όμως είναι αρκετά διαφορετική......
@Ξωτικό
Μπερδεύτηκα. Μήπως το σχόλιο ήταν για άλλη ανάρτηση και γράφτηκε εδώ;
Σωστά διάβασες Άναυδε, ίσως έπρεπε όμως να ήμουν πιό σαφής.
Η πραγματικά υπέροχη SIMONE LE BARON βίωσε στην Ελλάδα ακριβώς αυτό που βίωναν οι περισσότεροι ξένοι,την ανθρωπιά τη φιλοξενία το φιλότιμο και όλα τα άλλα καλά που βγάζουμε (ή μήπως να πω βγάζαμε) προς τα έξω. Μην ξεχνάμε ότι την έζησε στα χρόνια της δικτατορίας που οι άνθρωποι ήταν σαφώς διαφορετικοί απ'ότι είναι σήμερα. Γεννήθηκα και ζω στην Κρήτη, σε ένα νησί φημισμένο για την φιλοξενία και το φιλότιμο του. Δουλεύω επίσης στον τομέα του τουρισμού και έχω πολύ στενές επαφές με τους επισκέπτες μας. Με λύπη θα πω ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει άρδην από την εποχή που αναφέρεται η Κα LE BARON. Δεν θα μακρυγορήσω για να μη σας κουράσω, θα σας πω μόνο δύο πολύ μικρά παραδείγματα από τα πολλά που πέφτουν στην αντίληψή μου τα τελευταία χρόνια.
Προ ημερών ήμουν στο ΙΚΑ και μπροστά μου ήταν μια ηλικιωμένη Αγγλίδα που είναι μόνιμος κάτοικος Κρήτης εδώ και πολλά χρόνια. Όταν έφτασε η σειρά της, επειδή δεν είχε όλα τα απαραίτητα χαρτιά από την Αγγλία για την ανανέωση του βιβλιαρίου ασφάλισης της η υπάλληλος της μίλησε με το χειρότερο τρόπο,της προσέβαλλε μπροστά σε όλους λέγοντας πολύ άσχημα λόγια γι'αυτήν και τη χώρα της.Στο τέλος την έδιωξε κακήν κακώς και της είπε να πάει πίσω από κει που ήρθε.
Το δεύτερο παράδειγμα που θα σου πω συνέβη κοντά στο σπίτι μου, όπου περπατώντας είδα μια ηλικιωμένη πεσμένη,είχε κάνει εμετό πάνω της και έτρεμε. Τα αυτοκίνητα περνούσαν από δίπλα της χωρίς κανένας να σταματήσει να δει τι γίνεται καθώς και κάποιοι πεζοί. Το έβλεπα και δεν το πίστευα....τελικά τη γυναίκα την φρόντισα και την πήγα σπίτι της,αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Στη δουλειά μου επίσης ακούω καθημερινά απίστευτες συμπεριφορές από τους συντοπίτες μου προς τους τουρίστες που μόνο την Κρητική φιλοξενία δεν προάγουν...Τέτοια παραδείγματα δυστυχώς είναι πολλά....
Για να κλείσω θα πω μόνο τούτο, παντού, σε όλες τις χώρες, σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης υπάρχουν άνθρωποι καλόκαρδοι,φιλόξενοι και φιλότιμοι.Όπως επίσης υπάρχουν και άνθρωποι ελεεινοί και τρισάθλιοι. Δεν πιστεύω ότι έχουμε την πρωτιά σε καμία κατηγορία απ'τις δύο.
Αυτό εννοούσα λέγοντας στο παραπάνω σχόλιό μου οτι το κείμενο είναι ρομαντικό και ότι δεν ανταποκρίνεται (τουλάχιστον σήμερα) στην πραγματικότητα. Νομίζω τα είπε όλα στο γράμμα της η Αριστέα...
@Ξωτικό
Λοιπόν, να τα βάλουμε σε μια σειρά.
[1]
Σύμφωνα με την δική μου εκτίμηση. Η κυρία Simon, εδώ, γράφει έναν ύμνο. Στην λογοτεχνία, και την μουσική, δεν αρνούμαστε τον ύμνο (ή την επική αφήγηση) μόνο με την σκέψη οτι για το ίδιο αντικείμενο θα μπορούσαμε να γράψουμε και ένα θρήνο, ή λίβελο, ή "κατηγορώ". Άλλη η μια στιγμή, άλλη η άλλη.
Είναι μια διαδοχή στοιχείων που ζώντας στην Κρήτη, εσύ, θα έπρεπε να την συναντάς σχεδόν κάθε μέρα. Εκεί που υμνούμε ο ένας τον άλλο και σηκώνουμε τα ρακοπότηρα, εκεί και παρεξηγούμαστε και γινόμαστε μέχρι και αισχροί (ανάλογα τα πρόσωπα και τις καταστάσεις). Αυτό, λίγο πολύ, συμβαίνει με όλους τους Έλληνες. Άλλωστε, ο μέγας (κατ'εμέ) Καζαντζάκης αυτή ακριβώς την ετερόκλητη ή αλληλοδιάδοχη, κατά περίπτωση, ψυχογραφία έχει αναδείξει (συν τοις άλλοις). Δεν είμαι Κρητικός ούτε μένω στην Κρήτη, αλλά είμαι γνώστης της Κρήτης.
Ευχαριστώ, πάντως, την κυρία Simon Le Baron.
[2]
Η Αριστέα βλέπει την μία πλευρά, και την βλέπει σωστά. Αλλά βλέπει μόνο αυτή την πλευρά.
[3]
Σε ποια επιχείρηση/υπηρεσία σχετική με τον τουρισμό δουλεύεις καμάρι μου, και δίνεις τέτοια ουσιαστική προσοχή απέναντι στα πράγματα; Να μας την πεις δημόσια να την έχουμε υπόψη στις διακοπές μας (σοβαρά μιλάω).
[4]
Βλέπω πολλά που θέλουν να βγουν προς τα έξω από σένα, γενικότερα. Γιατί δεν τα επιμερίζεις σε θέματα και να τα κάνεις κείμενα; Το "Δημόσιο Βήμα" για αυτό το φτιάξαμε, για τον κόσμο που έχει να πει οτιδήποτε, αντί να είμαστε ακόμη ένα blog που θα αναρτά μόνο τις δικές του απόψεις. Όποτε θέλεις, πάτα το κουμπί "Για να στείλετε το κείμενο σας".
@Άναυδος
[1]
Δεν προσπάθησα να μειώσω την Κα LE BARON, τουναντίον θεωρώ ότι είναι εξαιρετική προσωπικότητα. Σαφέστατα το κείμενο είναι ένας ύμνος αν το δεις καθαρά λογοτεχνικά. Είπα μόνο ότι δεν ανταποκρίνεται στη σημερινή Ελλάδα. Ο Έλληνας έχει μεταλλαχθεί και αυτό δεν κρύβεται.
Όσον αφορά τον Καζαντζάκη,προσωπικά δεν τον θεωρώ μέγα αλλά μέγιστο.
[2]
Η Αριστέα όντως βλέπει μόνο την μία πλευρά, αυτή που κυριάρχησε σύμφωνα με τα προσωπικά της βιώματα. Ο λόγος δλδ που εστιάζουμε εκείνη και εγώ σε αυτήν ακριβώς την πλευρά.
[3]
Δεν δουλεύω σε υπηρεσία αλλά σε ιδιωτική επιχείρηση που δεν έχω κανέναν λόγο να διαφημίσω. Η "ουσιαστική προσοχή" που λες δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα χαμόγελο και μία διάθεση να εξυπηρετήσω και να ακούσω τους ανθρώπους που μου έκαναν την τιμή να έρθουν στη πατρίδα μου. Σε αντίθεση με τα σχόλια συναδέλφων του τύπου "έλα μωρέ, τι κάθεσαι και τους ακούς τόση ώρα και στα πρήζουν? Χέστους..." ή "μην τους δίνεις πολύ αέρα γιατί θα σου ανέβουν στο σβέρκο, είναι γαιδούρια αυτοί οι τουρίστες" ή " άντε ρε τους μ.....κες, να πάνε στην χώρα τους να κάνουν παράπονα"
Γιατί? Γιατί θά'θελα και γω αν πάω σε μια ξένη χώρα να με αντιμετωπίσουν με συμπάθεια και σεβασμό. Να νιώσω ότι αν θελήσω κάτι να πω, υπάρχει κάποιος να με ακούσει. Οτι είμαι καλοδεχούμενη και όχι μονάχα ένα πορτοφόλι προς άδειασμα.
[4]
Στο μπλογκ μου προσπαθώ μέσα από τα κείμενα που αναρτώ να προάγω την Αγάπη ως το ανώτερο συναίσθημα όλων. Γιατί πιστεύω βαθιά ότι είναι. Η Αγάπη σε όλες της τις μορφές και ο σεβασμός προς όλα τα ζωντανά πλάσματα είναι η μόνη μας ελπίδα να καταφέρουμε ως ανθρωπότητα να πετάξουμε από πάνω μας όλα τα κακά που μας βασανίζουν.
Αμάν, μπάστα, κάτι παρεξήγηση έγινε.
Στο [1] είπα οτι η δική μου γνώμη λέει πως η σημερινή Ελλάδα είναι και έτσι και αλλιώς. Κατά περίπτωση για ύμνο, και κατα περίπτωση για λίβελο. Δλδ οτι το υλικό για το δεύτερο δεν αναιρεί το υλικό για το πρώτο. Στην τελική, για στάσου βρε Ξωτικό.
Οι άνθρωποι στους οποίους εμείς ανήκουμε δεν αξίζουν έναν τόσο δα μικρούλι υμνουλάκο; Εσύ ή εγώ γιατί (τελικά) θεωρείς οτι δεν υπάρχουμε, αλλά μόνο οι "άλλοι"; Υπάρχουν μόνο αυτοί όπως στο παράδειγμα με την γιαγιά ή την καρεκλοκένταυρο υπάλληλο;
@Ξωτικό
Παρεμπιπτόντως, σχετικά με οτι συζητάμε, ρίξε μια ματιά σε αυτή την σελίδα:
http://greeceallabout.blogspot.com/
@ Άναυδος
- Εσύ ή εγώ γιατί (τελικά) θεωρείς οτι δεν υπάρχουμε, αλλά μόνο οι "άλλοι"; Υπάρχουν μόνο αυτοί όπως στο παράδειγμα με την γιαγιά ή την καρεκλοκένταυρο υπάλληλο;-
Όχι βέβαια,άλλωστε το είπα στο παραπάνω μου σχόλιο
-σε όλες τις χώρες, σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης υπάρχουν άνθρωποι καλόκαρδοι,φιλόξενοι και φιλότιμοι.Όπως επίσης υπάρχουν και άνθρωποι ελεεινοί και τρισάθλιοι. -
Είπα απλά ότι δεν διαφέρουμε σε τίποτα από τους άλλους λαούς, δεν είμαστε ούτε καλύτεροι ούτε χειρότεροι.
Με τους Γάλλους καλά τα πάμε, δεν είχαμε ιδιαίτερα προβλήματα και η κα Simone πραγματικά υμνεί όλα όσα έζησε στην χώρα μας και τους τόσο σημαντικούς αλλά και καθημερινούς ανθρώπους που γνώρισε. Η Ελληνική φιλοξενία είναι πράγματικά αναμφισβήτητη και κανείς δεν μπορεί να ισχυρισθεί το αντίθετο. "Όλοι οι καλοί χωράνε" άλλωστε και έτσι και η κα Simone Le Baron δεν θα μπορούσε να μην αφομοιωθεί μέσα στην Ελληνική οικογένεια και ζεστασιά. Μακάρι να ήταν η δική της γνώμη και γνώμη όλων των Ευρωπαίων που μας έχουν στήσει στον τοίχο......
@Ξωτικό
Ούτε εγώ είπα οτι διαφέρουμε. Όμως, όταν ένα κομμάτι της ανθρωπότητας έχει ανάγκη ένα καλό λόγο για μια συγκεκριμένη και υπόψη κατάσταση, προτείνεις ο "καλός λόγος" να απευθύνεται συνολικά και απρόσωπα προς όλο τον πλανήτη; Πχ για ότι συμβαίνει εντοπισμένα στην Ελλάδα; Το θέμα στο οποίο αναφέρεται η κυρία Le Baron είναι συγκεκριμένο.
Επιπλέον, το "δεν διαφέρουμε" δεν σημαίνει οτι κάθε λαός δεν έχει και επιμέρους highlights κατά περίπτωση. Μην γινόμαστε "περίεργα" ισοπεδωτικοί.
@marilenazog
Συμφωνώ.
Ειδικά, μάλιστα, υπό την έννοια όσων είπα μόλις πιο πάνω προς την @Ξωτικό, συμφωνώ πάρα πολύ.
Παρακολουθώ την στιχομυθία σχεδόν από την αρχή. Καταρχήν να πω ένα ευχαριστώ στην κυρία Simon.
Στην αρχή νόμισα οτι κατάλαβα τι θέλει να πει το @ΞΩΤΙΚΟ αλλά στην συνέχεια άρχισε να με μπερδεύει. Ώρα είναι τώρα να το γυρίσουμε και στην γνωστή τεχνητή φιλολογία της μόδας ρατσισμός-αντιρατσισμός που έχει γίνει προπαγάνδα και Δούριος Ιππος από όσους αντιπαθούν οτιδήποτε Ελληνικό. Έλεος! Αυτό στην καλύτερη περίπτωση, γιατί στην χειρότερη κάποιοι άλλοι εντελώς συνειδητά εξυπηρετούν επίσης και διάφορους στόχους. Ναι οι Έλληνες έχουμε και καλά στοιχεία για τα οποία χρειαζόμαστε μια καλή κουβέντα αυτή την εποχή. Δεν θα πιάσουμε τώρα αν έχουν άλλα τόσα και οι απέναντι και οι παραπέρα.
Τελικά να δώσουμε ένα χάδι στους Έλληνες ή να τους πετάξουμε στην κατσαρόλα με την παγκόσμια σούπα;
Κωνσταντίνος.
Άναυδε αν μπορείτε βάλτε εκείνο το γκατζετάκι με τα 'πρόσφατα σχόλια' γιατί η ενημέρωση επί σχολίων στο μειλ μια δουλεύει και μια δεν δουλεύει και πρέπει να ψάχνουμε όλα τα πρόσφατα άρθρα.
Κωνσταντίνος.
Σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλια σας, και ευχάριστων τον Άναυδο που με κάλεσε. Από τη συζήτηση βγαίνει η αλήθεια και χαίρομαι που το γράμμα μου την προκάλεσε αυτή τη συζήτηση, ήταν ο σκοπός όταν σας είπα "να μην αφήσετε ποτε τους άλλους να γράψουν την ιστορία σας αντί για εσάς".
Ο τρόπος που αντιδράτε όλοι σας είναι ακριβώς η αιτια του γράμματος μου: οι περσσότεροι από τους φίλους μου έλληνες έχουν την ίδια αντίδραση. βαρέθηκα να τα εξηγώ στο καθένα προσωπικά, έπρεπε να σας τα πω για να ξέρετε ότι αυτή η Ελλάδα δεν είναι ούτε ουτοπία, ούτε ρομαντική άποψη αλλα η σημερινή πραγματικότητα. Όταν μου λένε οι φίλοι μου: "θέλω να φύγω από αυτή τη χωρα", απαντώ κάθε φορα: "κι εγώ θα ξανά έρθω για να τελειώσω τη ζωή μου".
"Οι πολιτικοί της κομματοκρατίας σχεδόν πετύχανε" είπα στην Αριστέα. Η ιστορία της κομματοκρατίας δεν είναι ελληνική. Η ιστορία της δημοκρατίας - δηλαδή τις ελευθερίας - είναι μόνον ελληνική. Θα τους αφήσετε να εκμηδενίσουν μια ιστορία 26 αιώνων; την ιστορία του δυτικού πολιτισμού εσείς είσαστε υπεύθυνοι για εμάς όλους.
Η Γαλλία είναι η πέμπτη οικονομική δύναμη του κόσμου με εκατομμύρια φτωχούς. Εγώ που σας γράφω αυτή τη στιγμή είμαι φτώχεια, δεν έχω απόλυτος τίποτα. Μεγάλωσα μονη μου το γιο μου ο οποιος άφησε τις σπουδές στην ηλικία 16 ετών για να δουλέψει και να με βοηθήσει. Παντρεύτηκε πέρυσι το καλοκαίρι. Μια εβδομάδα πριν από το γάμο μου είπε: "μαμά, θέλω μια τελευταία φορα να φάμε στο σπίτι, οι δυο μας. Να μου μαγειρέψεις ένα ελληνικό φαγητό, μοσχάρι κοκκινιστό όπως μου έκανες τόσες φορες."
Συγκινημένη δεν του απήντησα αλλα σκέφτηκα μέσα μου: αγοράκι μου γλυκό, καλά έκανα επί 29 χρονια και δεν άκουσα ποτε αυτούς που ήθελαν να με απελπίσουν, να γράψουν εκείνοι την ιστορία της οικογενειας μας. Σε μεγάλωσα με τις ελληνικές αρχές, σου μετεβίβασα την ελληνική κληρονομιά. Θυμάσαι τις σπάνιες φορες που μπόρεσα να σου αγοράσω κρέας, και ξέχασες ότι στην πραγματικότητα, είχαμε μονο αγάπη να βάλουμε στο τραπέζι.
Συγνώμη για τα λάθη, δεν έχω ελληνικό κλαβιέ!!
Δημοσίευση σχολίου