Είμαστε οι μνήμες μας. Το σκέφτηκα, και το αποκρυστάλλωσα πριν μια 10ετία περίπου. Εννοώντας σε ατομικό επίπεδο, εμείς οι ίδιοι, ο καθένας, όχι με την ομαδική/συλλογική/κοινωνική έννοια.
Το ότι θυμόμαστε τι φάγαμε χτες, τι κάναμε προχτές, τι πετύχαμε κάποτε, τι πάθαμε τις προάλλες, ποιους αγαπήσαμε και μας αγάπησαν, κοκ. Όλη αυτή η δυνατότητα και ύπαρξη ατομικής μνήμης συνθέτει εμάς, στην δική μας αντίληψη προσωπικής οντότητας.
Το είπα, λοιπόν, από μια πολύ σημαντική προσωπική κατάσταση, τραγωδία, και τα εξ αυτής παρατρεχάμενα. Από τότε και το έχω πει και το έχω γράψει δεκάδες φορές, χωρίς φυσικά να δώσει κανείς ιδιαίτερη προσοχή εκτός από κάποιες επιδοκιμασίες γνωστών και φίλων που προσέχουν δικά μου κείμενα ή ρήσεις.
Πρόσφατα, διάβασα σε κάποια σελίδα ακριβώς το ίδιο, με την ίδια ακριβώς διατύπωση «Είμαστε οι μνήμες μας», και με την υποσημείωση ότι το είπε «ο Προυστ».
Δεν κατάφερα να μάθω (1) αν το είχε πει ή όχι, και (2) αν ναι με ποια έννοια, πχ την συλλογική που είναι άλλο, παρά την ερώτηση να μάθω λεπτομέρειες από τον εκεί γράφοντα και μια σύντομη έρευνα στο Google. Ξέρει κάποιος οτιδήποτε σχετικό;
▼ 3 σχόλια στο
Καλό το ρητό σου.
Η φωτογραφία τι σχέση έχει με το κείμενο;
Και εγώ δεν κατάλαβα στην αρχή, με βοήθησε η ετικέτα της φωτο. Είναι ο Gary Cooper σαν "John Doe" στο "Meet John Doe" (1941). Νομίζω η ταινία αυτή καθιέρωσε στα Αγγλικά τον όρο "John Doe" ενοώντας τον αγνώστων στοιχείων.
Καλά, ο Kapetanios ζωγράφισε πάλι. Να συμπληρώσω, "ενοώντας τον αγνώστων στοιχείων" και συνήθως κάποιον με αμνησία.
Δημοσίευση σχολίου