Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2010

Περίπατος - N.Y.   - από Άναυδος


  Θυμάμαι μια ατάκα-σκηνή από ένα ταξίδι στην Αμερική. Αλλά, πρώτα, πρέπει να το πάρουμε από την αρχή να σας βάλω στο κλίμα.

  Επιστρέφω στην Ελλάδα. Είμαι στο JFK.
  Μου είχαν πει ότι για να βρίσκω την Ολυμπιακή θα ρωτάω πάντα που είναι η Lufthansa, κάπου εκεί δίπλα θα είναι και η δικιά μας. Βαδίζω, βαδίζω.

  Βαδίζοντας περνάω ανάμεσα από ένα μπαράκι-στο-πόδι. Τοπικά ο φωτισμός είναι χαμηλός. Ατμόσφαιρα στις οκτώ το πρωί. Κόκκινες φάτσες καθισμένες στην μπάρα κοιτούν απορροφημένες τα μπουκάλια πίσω από τον μπάρμαν. Η μυρωδιά από λικέρ είναι βαθιά και γλυκερή.

  Φτάνω στην Lufthansa.
  Η Αμερικάνικη ατμόσφαιρα μεταβάλλεται τοπικά σε Ευρωπαϊκό αέρα. Ευρώπη ρε παιδί μου.
  Και η Ολυμπιακή που είναι τώρα; Δεν προλαβαίνω να ρωτήσω και ακούω ένα διαρκές υπόκωφο σούσουρο να κάνει παραφωνία κάπου κοντά. Μια σκληρή βαλίτσα πέφτει με πάταγο στο δάπεδο και το μάτι μου γυρίζει κατά κει.
Να η Ολυμπιακή.

  - Ελένη, σου είπα, τις βαλίτσες σε δυο καροτσάκια!
  - Άσε με Χριστιανέ μου! Σε πήρε η συννυφάδα;
  Απαντάει μια γιαγιά, κοντή, κιλά που μαρτυρούν γνήσια Ελληνική κουζίνα.
  - Όχι, δώσε μου τα εισιτήρια γιατί προχωράμε

  Αστυνομικοί του αεροδρομίου, το μόνο σημείο που τους είδα (αυτά γίνονται προ 2001), έχουν βάλει τον κόσμο σε εξάδες και τους έχουν ορίσει ανάμεσα σε λωρίδες και κολωνάκια. Έρχεται η σειρά μου, μπαίνω στο λεωφορείο που περιμένει απέξω. Γκαζιά, επιτάχυνση, στροφή, απότομο φρενάρισμα. Κατεβαίνουμε μπροστά σε ένα θηρίο.

  Η πτήση θα γίνει με ένα από εκείνα τα αεροπλάνα που παίρνουν τριακόσιους; εξακόσιους; Δεν ξέρω, πολύς κόσμος πάντως ρε παιδί μου. Η σκάλα πήχτρα. Ανεβαίνουμε.
  Εδώ παρατηρώ ότι ανάμεσα μας είναι πολλοί Αμερικανοί και Ευρωπαίοι από διάφορα κράτη. Η αίσθηση μου, ότι δεν είμαι στην Ελλάδα ακόμη, επανέρχεται.

  Φτάνω στο κεφαλόσκαλο. Μου δείχνουν τον διάδρομο και την κατεύθυνση.
  Χαμόγελα. Ωραία η αρχηγός των συνοδών, πιο ωραία η ναζιάρα αεροσυνοδός που ξανακοιτάει το εισιτήριο.
  Το αεροπλάνο μέσα θυμίζει αίθουσα σινεμά, τεράστιο. Δύο παράλληλοι διάδρομοι.
  Ο απέναντι διάδρομος έχει μποτιλιάρισμα. Ο δικός μου είναι σχεδόν άδειος.
  Παίρνω εφημερίδα, Ελληνική, φτάνω στην θέση, βάζω το σακίδιο στο ντουλάπι, κάθομαι.

  Ο απέναντι διάδρομος είναι ακόμη μποτιλιαρισμένος. Με το μάτι αναζητώ την αιτία.

  Μια γιαγιάκα νεγρούλα, γυαλάκια, σγουρό γκρίζο μαλλάκι, μικροκαμωμένη, συμπαθητική. Όρθια. Έχει τα γοφιά της μέσα στο διάδρομο. Με αργές κινήσεις κοριτσιού, σαν να προσευχήθηκε πρώτα στον Άγιο Βασίλη και ετοιμάζεται για ύπνο.
  Βολεύει την τσάντα της. Χτυπάει με την παλάμη την διπλωμένη κουβερτούλα που είναι στο κάθισμα για το υπερατλαντικό ταξίδι. Ελέγχει, πάντα όρθια, τα ακουστικά για το ραδιόφωνο, βάζει και το βύσμα στο μπράτσο της καρέκλας. Ψάχνει τα κομμάτια της ζώνης ασφαλείας, είναι στη θέση τους.

  Ο κόσμος από πίσω περιμένει με Γαλατική ευγένεια και υπομονή.
  Άλλος παρατηρεί την οροφή αν είναι καλή η ταπετσαρία, άλλος κάτι προσπαθεί να θυμηθεί μάλλον. Το μποτιλιάρισμα σε αυτό τον διάδρομο έχει φτάσει να μπλοκάρει, πλέον, και την κεντρική είσοδο του αεροπλάνου.

  Μέσα από τον συνωστισμό της εισόδου μια Αμερικάνα πάει προς τον ελεύθερο διάδρομο.
  Γόβα στιλέτο, αλυσίδα στον αστράγαλο, μαύρισμα, λίκνισμα, Αμερικάνικοι τρόποι. Η ναζιάρα αεροσυνοδός την προλαβαίνει ”your aisle is the other one please”. Περνάει τα καθίσματα και σφηνώνεται στην ουρά του άλλου διαδρόμου.

  Η σιωπή του Αμερικανικού αέρα ευγένειας είναι ακόμη διάχυτη στον διάδρομο. Η Αμερικάνα σκύβει στο πλάι να δει τι συμβαίνει στην αρχή της ουράς. Βλέπει την μαυρούλα γιαγιάκα να περιποιείται την φωλιά της. Σηκώνει το κεφάλι ανυπόμονη και κραυγάζει σε άπταιστα Ελληνικά Δυτικών Προαστίων:

  - Άντε κυρά μου πρωϊνιάτικο και με έχουνε χτυπήσει οι γόβες!!


2 σχόλια στο  

Ανώνυμος είπε...

Πολύ καλή η ιστορία. Χαρακτηριστική της ελληνικής νοοτροπίας. Σιγά μην περίμενε η κυρία στην ουρά. Χαρακτηριστική και της ξένης νοοτροπίας. Έχουν μία λατρεία στο να περιμένουν στις ουρές στωϊκά οι ξένοι. Και μια σχετική αναισθησία για το εάν υπάρχουν άνθρωποι που περιμένουν πίσω τους ενώ αυτοί ασχολούνται με πράγματα που θα μπορούσαν να τα λύσουν στο λεπτό.
Θυμάμαι στην Αγγλία στο σούπερμάρκετ μία ώρα να μετρήσουν κάθε penny για να πληρώσουν. Περιμέναμε πίσω τους ώρα για να βγάλουν όλα τα ψιλά που είχαν, να τα μετρήσουν και να πληρώσουν. Οπότε κάποια στιγμή άρχισα κι εγώ να κάνω το ίδιο. Μάζευα όλα τα κέρματα και μόλις έφτανα στο ταμείο, άρχιζα χαλαρά να μετρά ένα ένα λεπτό μέχρι να φτάσω το ποσό του λογαριασμού. Στην Ελλάδα θα με είχαν βρίσει. Εκεί τίποτα. Υπομονή.

pylaros είπε...

Αληθινό,

Ο ξένος, ή ας πούμε ο Αμερικάνος είναι υπάκουος στους νόμους οι οποίοι εφαρμόζοντε με μεγάλη αυστηρότητα.Κάποτε υπήρχε ουρά για να βάλω βενζίνη, πέρσα μπροστά από την ουρά βρήκα μια θέση, ε! ο Βενζινοπώλης αρνήθηκε να με σερβίρει.
Πίσω στην ουρά φώναξαν όλοι.
Υπομονή και σέβας στο άτομο,
Γαβριήλ





______________________________________________________________________________
XXXXXX
XXXXXX
Δημόσιο Βήμα "ο Τοίχος"
Οι αρθρογράφοι σε παρένθεση είναι δικές μας επιλογές. Οι εκτός παρένθεσης είναι όσοι στέλνουν κείμενα τους.
Αναρτάμε τα κείμενα που στέλνετε, το λιγότερο, ανα 1 ημέρα.
Φυσικά, σε ειδικές περιπτώσεις γίνεται άμεσα. Για να στείλετε το κείμενο σας
Αρχείο αναρτήσεων στο Δημόσιο Βήμα
_________________________________________________________________________________________________
Για προβλήματα του blog (εκτός υδραυλικών), προτάσεις βελτίωσης →