Σάββατο 24 Απριλίου 2010

Πρώτο Ραντεβού   - από Άναυδος


  Δις νεαρά. Κόμη καστανώδης απαστράπτουσα. Οφθαλμοί γλυκείς καρποί αμυγδάλου. Παρειά ροδακίνουσα την αφήν τε και την όψην. Φόρεμα μέλαν με ελευθέρα την πλάτη. Στήθος στητό. Υπόδημα σανδάλι αμπιγέ άνευ λωρίδος συγκρατήσεως.

  Είχαμε γνωριστεί σε μια παρέα και μιλήσαμε κάποιες φορές στο τηλέφωνο χωρίς να καταλάβουμε πως περνούσε η ώρα. Βγήκαμε για απογευματινό καφέ, περίπου «στα πεταχτά».
  Τα μάτια της λάμπουν, γελάει ολόκληρη. Πρώτη κίνηση να με αγγίξει στην πλάτη όλο χαρά. Δεύτερη κίνηση περπατάμε ώμο με ώμο. Τρίτη κίνηση καθόμαστε σε ένα ψηλό πεζούλι.

  Ένας μεγάλος πεζόδρομος. Ζευγάρια και παρέες κάθονται από δω και από κει. Τι είσαι εσύ μάνα μου, σκέφτομαι. Κρατάω τα χέρια σα να φοράω χειροπέδες, μην κάνω τίποτα και το χαλάσω.
  Ήμαστε καθισμένοι σε μισό μέτρο απόσταση. Διαβάτες περνάνε, σχολιάζουμε, μιλάμε. Κοιτάω ένα κοριτσάκι που περνάει με κούκλα και καρότσι. Γυρίζω αφηρημένα το κεφάλι προς το μέρος της. Την πιάνω την στιγμή που με κοιτάει κρυφά σαν πειραχτήρι και έχει σηκωθεί στηριζόμενη στις παλάμες της να μεταφερθεί πιο κοντά. Κάνω τον βλάκα, ένας κόμπος ανεβαίνει στο λαιμό. Της αρέσω. Είναι πράγματα που βλέπεις πιο καθαρά όταν είστε μόνο δυο.

  Μιλάμε, μιλάμε. Όταν σωπαίνουμε κάνει σαν κατσίκι. Μερικές φορές πιάνω να πω κάτι καινούργιο και λέει “άλλο, άλλο” κοιτάζοντας με χαρούμενα ανυπόμονη. Μου έρχεται να της πω “ε τι άλλο, να σε πιάσω να σε φιλήσω θες;”
  Γελάει, σα να είμαι ο κόσμος της. Χαίρομαι, μου αρέσει απίστευτα. Φέρνει το κεφάλι της μπροστά μου να δει κάτι δίπλα μας, την φιλάω φευγαλέα στον κρόταφο, ανατριχιάζει σύγκορμη.

  Ο ήλιος χαμηλώνει σκορπώντας χρυσές ανταύγειες.
  Ρίχνει με μια κίνηση του κεφαλιού τα μαλλιά στον αντίθετο ώμο και κοιτάει αγέρωχη χαμηλά μπροστά της. Τι σβέρκος, τι πλάτη.

  Σηκωνόμαστε να περπατήσουμε. Τα σανδάλια της γλιστρούν στην παραμικρή κατηφόρα και πιάνεται από μένα. Αναγκαστικά μετά από λίγο παίρνουμε μια μακριά κατηφόρα με καταστήματα. Την οδηγώ σαν γκέισα που περπατάει αδέξια.
  Πιάνεται μόνιμα επάνω μου, η χαρά της είναι ένα χαμόγελο από το ένα αυτί στο άλλο. Ανεβαίνω κανα δυο μέτρα από το καμάρι. Καμαρωτή και αυτή δεν θέλει να με αφήσει δευτερόλεπτο. Είναι υπερήφανη για μένα, σκέφτομαι, “τι χρείαν έχομεν μαρτύρων”.

  Μπορούμε να ήμαστε μαζί ώρες. Μιλάμε αποκλειστικά για θέματα που είναι της δικής μας σφαίρας και αγγιζόμαστε ατελείωτα. Καμία αναφορά σε κάτι άλλο, για συγγενείς ή για τις δουλειές μας, πιο πολύ για αυτά είχαμε πει στο τηλέφωνο. Τώρα παρούσα είναι μόνο η, με κάθε έννοια της λέξης, χημεία.
  Την νοιώθω δίπλα μου ότι αν της πω να πάμε και στην άκρη της γης απλά θα πει ναι. Σκεφτόμαστε να καθίσουμε κάπου για καφέ, όλο το ξεχνάμε. Οι ώρες περνούν, δεν θέλουμε να ξεκολλήσουμε. Έχουν περάσει πολύ τα μεσάνυχτα.

  Αποφασίζω ότι, για πρώτο ραντεβού, μάλλον πρέπει να μείνω λίγο στο ύψος μου και να φύγουμε επιτέλους. Θα υπάρξει και άλλη φορά.

  - Με τι θα φύγεις; λέω.
  - Είναι αργά, θα πάρω ταξί
  - Να σε πάω σε μια πιάτσα ταξί

  Πλησιάζοντας στην πιάτσα συναντάμε μια στάση με παγκάκι.
  - Κάτσε λίγο πριν φύγουμε, λέει με κάτι σαν λαχτάρα.

  Καθόμαστε. Είμαστε σαν δυο πουλάκια. Τα μάτια της γυαλίζουν περισσότερο από ποτέ. Γέρνω να την φιλήσω… Γύρισε μάγουλο.






______________________________________________________________________________
XXXXXX
XXXXXX
Δημόσιο Βήμα "ο Τοίχος"
Οι αρθρογράφοι σε παρένθεση είναι δικές μας επιλογές. Οι εκτός παρένθεσης είναι όσοι στέλνουν κείμενα τους.
Αναρτάμε τα κείμενα που στέλνετε, το λιγότερο, ανα 1 ημέρα.
Φυσικά, σε ειδικές περιπτώσεις γίνεται άμεσα. Για να στείλετε το κείμενο σας
Αρχείο αναρτήσεων στο Δημόσιο Βήμα
_________________________________________________________________________________________________
Για προβλήματα του blog (εκτός υδραυλικών), προτάσεις βελτίωσης →